Tegoroczne Święto Patrona naszej Szkoły – ks. Stanisława Konarskiego – było szczególne z dwóch powodów. Po pierwsze wypadło dokładnie w dzień Jego 317. urodzin. Po wtóre w murach szkoły przy ul. Bernardyńskiej 7 po raz pierwszy ślubowanie złożyła młodzież licealna.
Już w piątek – 29 września – uczniowie klas I Liceum mieli okazję dowiedzieć się nieco więcej o Patronie Szkoły. W kościele Ojców Pijarów wysłuchali wykładu o. rektora Marka Kudacha, a następnie złożyli kwiaty w miejscu, gdzie wmurowane jest serce ks. Stanisława Konarskiego.
Uroczystości zasadnicze rozpoczęły się 30 września w Kościele św. Bernardyna ze Sieny. Tam dyrekcja XLIV Liceum Ogólnokształcącego, licznie zgromadzeni rodzice, wychowawcy, nauczyciele, a przede wszystkim bohaterowie święta – uczniowie klas pierwszych – uczestniczyli we Mszy Świętej sprawowanej przez o. Euzebiusza. Następnie wszyscy udali się na salę gimnastyczną.
Mikołaj Jabłoński wprowadził uczestników w nastój uroczystości, grając kompozycję Yanna Tiersena z filmu „Amelia”. Pan Marek Choiński, z właściwą dla historyka precyzją, przybliżył zgromadzonym historię kolejnych szkół mieszczących się przy Bernardyńskiej 7. Poznawszy genius loci i Patrona, pierwszoklasiści uroczyście złożyli ślubowanie i wreszcie stali się pełnoprawnymi uczniami XLIV Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego. Następnie głos zabrał dyrektor Szkoły Mariusz Graniczka.
Część artystyczną rozpoczął Mateusz Gregorczyk z klasy 1c wykonaniem piosenki Stanisława Sojki pt.: „Tolerancja”. Julia Sterecka oraz Mikołaj Jabłoński – uczniowie klasy 1c – świetnie sprawdzili się w roli prowadzących, którzy zapoznali zgromadzonych z wybranymi pasusami z pism Konarskiego, przede wszystkim z dzieła „O obowiązkach, zaletach i obyczajach nauczycieli i profesorów”. Zwieńczeniem części artystycznej uroczystości był występ Zosi Ryś, która zaśpiewała utwór Sound’n’Grace pt.: „Możesz wszystko”. Na koniec czekała na pierwszoklasistów miła i słodka niespodzianka w postaci ciast, owoców, napojów przygotowanych przez niezawodnych Rodziców. Jak dobrze, że niektóre tradycje się nie zmieniają…
